Personalizacja edukacji jest tak samo konieczna, jak i w zasadzie niemożliwa do wdrożenia w aktualnym systemie szkolnictwa. Może jednak niemożliwość wdrożenia wynika z braku narzędzi? To można rozwiązać.
Czym są style uczenia się
Wszyscy mamy swoje preferowane style uczenia się. Według jednej z typologii (Schmeck, 1983) wyróżniamy:
-
Styl głębokiego przetwarzania, który polega na tym, że porządkujemy informacje i chcemy zrozumieć ich znaczenia, stosujemy porównania, szukamy podobieństw i kontrastów, kategoryzujemy i stosujemy krytyczną ocenę do przyswajanych treści.
-
Styl przetwarzania. Przeważa w nim skłonność do kodowania informacji przez ich personalizowanie, odnoszenie do siebie, ujmowanie własnymi słowami, parafrazowanie.
-
Zapamiętywanie – gromadzenie faktów i szczegółów; przechowywanie informacji rzeczowych, faktów, nazwisk, dat.
-
Metodyczne uczenie się. Korzystanie z wyrobionych nawyków dotyczących uczenia się, podejmowanie nauki z określoną częstotliwością, sięganie do technik zawartych w poradnikach „Jak się uczyć?” .
Faktem jest, że optymalny styl uczenia się danej osoby jest jej przypisany na poziomie neurologicznym. Mimo to typologia stylów nie jest zamkniętym tematem i wymaga dalszych badań.
Dlaczego personalizowanie nauczania ma sens?
Gdy informacja jest niewłaściwie podana (niespersonalizowana), uczeń musi przetworzyć ją sam po raz drugi. Kosztuje go to masę energii i efektywność całego procesu nauki spada. Lekarstwem na to mogłoby być nauczanie personalizowane.
W dzisiejszym szkolnictwie nie ma jednak procesów, które mogłyby wesprzeć taką naukę. Decyzję o personalizacji nauczania pozostawia się nauczycielom. Jedni jej chcą, inni nie. Ci, którzy chcą, znów pozostawieni są samym sobie. Jak mieliby szybko zdiagnozować style uczenia się wielu uczniów w wielu klasach? Nikt nie może wymagać od nauczyciela takiego wysiłku ani kompetencji.
Niewątpliwie jednak personalizacja nauczania ma ogromne zalety. Dzięki niej uczniowie:
-
przyswajają wiedzę szybciej i mniejszym nakładem energii;
-
lepiej rozumieją treści, których się uczą;
-
rozwijają swoje osobiste talenty.
Personalizowanie uczenia jest również uczciwym podejściem do kwestii różnorodności dzieci.
Ignorowanie różnorodności stylów uczenia się może mieć długofalowe konsekwencje
Skutkiem braku indywidualizacji w nauczaniu jest obniżenie efektywności tego procesu. Co więcej, odpowiedzialnością za to, że niewłaściwie podana wiedza nie zostaje przyswojona, obarcza się ucznia i jego rodziców. Finalnym efektem jest zniechęcenie młodych osób do szkoły oraz nauki w ogóle.
Zwłaszcza to drugie może mieć poważne konsekwencje w perspektywie długoterminowej. Wiadomo, że aby realizować się w nowoczesnym społeczeństwie, trzeba uczyć się przez całe życie. Gotowość do tego wysiłku i umiejętność faktycznego nauczenia się nowych rzeczy w określonym czasie weryfikuje przede wszystkim rynek pracy. Ktoś, kto wyszedł ze szkoły z przeświadczeniem, że nie umie i nie lubi się uczyć, traci wiele życiowych szans.
Jak Empatyzer pomaga personalizować nauczanie?
Empatyzer może znacząco ułatwić nauczycielom odkrycie stylu uczenia się danego ucznia. Diagnozuje bowiem jego osobowość oraz korzysta z wyników badań naukowych, potwierdzających korelacje między osobowością a stylami przetwarzania informacji. W efekcie Em potrafi podpowiedzieć, jaki sposób nauczania będzie najlepszy przy konkretnym uczniu.
Wdrożenie Empatyzera nie jest fundamentalną, systemową zmianą. To łatwy, praktyczny krok w kierunku nauczania spersonalizowanego. Ta łatwość jest dziś kluczowa, obniża bowiem próg wejścia dla nauczycieli, którzy chcą skuteczniej uczyć dzieci.
